صحبت های كوروش نریمانی در مورد گروه های هنری در استودیو هشت رادیو نمایش

كوروش نریمانی نویسنده و كارگردان تئاتر در گفت و گو با استودیو هشت در مورد گروه های هنری و فواید یا آسیب هایی كه عضویت در یك گروه هنری دارد ، گفت.

كوروش نریمانی نویسنده و كارگردان تئاتر در گفت و گو با استودیو هشت در مورد گروه های هنری و فواید یا آسیب هایی كه عضویت در یك گروه هنری دارد ، گفت : در همه جای دنیا ، مخصوصا در كشورهایی كه صاحب پیشینه ای در تئاتر هستند و كشورهای توسعه یافته ، اینكه تئاتر جدا از گروه های تئاتری و یا كمپانی های تئاتری باشد ، قابل تصور نیست . تئاتر یك كار جمعی یا تیمی است و یك هنر فردی نیست ، تئاتر علاوه بر اینكه قرار است با تماشاگرش به صورت زنده ارتباط برقرار كند ، قرار است در طول تمرینات و آموزش ها و در طول روزها و ماه ها و سال هایی با حضور یك تیم ، آبشخورهای فرهنگی اش معین شود و پیش برود و در نهایت یك گروه بر اساس توانایی ها و خلاقیت هایشان وظایفی را برعهده بگیرند و با هم كار كنند .
گروه های تئاتری در همه جای دنیا مخصوصا گروه های شناخته شده ای كه سال هاست با هم كار می كنند در واقع مسیر تئاتر را برای خودشان ، مدیران فرهنگی و مهمتر از همه برای تماشاگران و دنبال كنندگانِ خودشان مشخص می كنند .
در نتیجه باتوجه به این صحبت ها تئاتر خارج از گروه تئاتری قابل تصور نیست اما متاسفانه گروه های تئاتری در كشور ما معنای دیگری دارند یعنی ما فقط یك پوسته ای از گروه های تئاتری را داریم البته در یك مقاطع كوتاهی شاید به دلیل زمینه های نسبتا خوبی كه فراهم شده بود گروه هایی شكل گرفتند مثلا در مقطع سال های بین 75 تا 85 تقریبا می شود گفت كه قرار شد یك گروه هایی شكل بگیرند و فعالیت های مداوم داشته باشند اما بعد از سال های 85 ، 86 متاسفانه به مرور وضعیتی به وجود آمد كه این گروه ها ، طبق معمولِ این سال های عمر تئاتر ، تقریبا از هم پاشیده شدند به جز آن گروه هایی كه اعضایشان از قدیم مناسبات دوستانه خیلی نزدیكی باهم داشتند ، توانستند همدیگر را تحمل كنند و با هم همفكری و همكاری كنند و بر همین اساس هنوز می توان نام گروه تئاتری را بر آن ها گذاشت .
نریمانی در ادامه ، در مورد آسیب های هم گروهی فرهنگی و هنری افزود ؛ در كار تیمی چندان آسیبی وجود ندارد ، ما یك مشكل بسیار اساسی تری داریم و آن اینكه ما ایرانی ها كار تیمی و گروهی را تمرین نكردیم و اهلش نیستیم ، نه در سیاست ، نه در فرهنگ ، نه در ورزش و نه در جامعه . این نقطه ضعفِ بزرگی است كه ما داریم و باید روی این نقطه ضعف كار كنیم و آن را آسیب شناسی كنیم ، جامعه شناسان در موردش صحبت كنند ، كتاب بنویسند كه البته كتاب هایی در این مورد نوشته شده و همینطور به مسئولین تصمیم گیرنده و مردم گوشزد كنند كه بنشینند و كار كنند و صاحب روحیه كار تیمی شوند ، اگر دقت كرده باشید هر زمان در مقطع كوتاهی مثلا در ورزش وقتی یك تیمی همدل و همسو شدند و اهدافشان یكی شده و تحت یك مدیریت ثابت قرار گرفته اند و چند سال در كنار هم زندگی كرده اند نتیجه خوبی گرفته اند و هر زمان كه حركت های فردی یا خواسته های فردی شكل گرفته طبق تجربه های تلخی كه مشاهده شده ، هیچ نتیجه مطلوبی گرفته نشده و سال های سال بعد از آن هم دچار آسیب شده اند . در واقع هیچكس یا هیچ جامعه ای از كار تیمی دچار آسیب نمی شود ولی از فردگرایی و حركت ها و خواسته های فردی دچار آسیب می شوند .
وی در آخر در مورد برداشت نادرست از كار گروهی و مرز میان كار گروهی و مافیاگری نیز گفت : متاسفانه به همان دلیلی كه گروه های تئاتری در یك مكان و یا جایگاه ثابتی ، هم به لحاظ جغرافیایی و مكانی و هم به لحاظ ذهنی مستقر نشده اند ، گروه ها ، مخصوصا نسل امروزی ممكن است دچار این مشكل شوند ، چون تعداد فارغ التحصیلان تئاتر بیشتر از ظرفیت شده و این سفره كوچكتر و كوچكتر شده ، در نتیجه به جای اینكه زیر ساخت هایی متناسب با جمعیت تئاتری فراهم شود ، همان زیر ساخت ها هم تحلیل رفته .
همه این موارد دست به دست هم داده اند و در كنارِ متاسفانه سوء استفاده كاسبان هنر این مافیا شكل گرفته اما حقیقت این است كه شاید تا همین 15 یا 20 سال پیش چیزی به اسم مافیای تئاتری نداشتیم .